Σκόρπιες σκέψεις...

...ενός ταραγμένου μυαλού

Έχω τόσα πολλά να πω, αλλά χωρίς αρχή-μέση και τέλος. Δε θέλω να γράψω για την ψυχή, ούτε για το πνεύμα. Δε θέλω να γράψω σε θρησκευτικό ή μεταφυσικό επίπεδο.


Η ζωή. Η ζωή είναι ένας κύκλος. Γενετικά υλικά συνδυάζονται και μια νέα ζωή δημιουργείται. Γεννιέται ένας άνθρωπος έστω. Ιδανικά αυτός ο άνθρωπος μεγαλώνει σε μία υγιή οικογένεια. Που του δίνει αγάπη, αρχές, αξίες και "φτερά". Ιδανικά, πάντα, αυτός ο άνθρωπος γνωρίζει κάποιον άλλο με παρόμοιο αξιακό και συναισθηματικό προφίλ. Αυτοί οι δύο φτιάχνουν οικογένεια και κάποια στιγμή δημιουργούν μία ή και περισσότερες νέες ζωές. Κι έτσι ο κόσμος αυξάνεται και πληθύνεται.

Ο θάνατος. Είναι το τέλος του κύκλου; Μα ο κύκλος δεν έχει τέλος. Ο θάνατος έχει δύο όψεις. Η μία (η σκοτεινή) είναι η πλευρά αυτού που φεύγει. Η άλλη είναι η πλευρά αυτών που μένουν πίσω. Που πενθούν. Γι'αυτό θέλω να γράψω.


Η απώλεια. Η απώλεια είναι κάτι υπαρκτό, σχεδόν σε φυσικό επίπεδο. Έχει δική της υπόσταση. Δική της δυναμική και βιώνεται με ξεχωριστό τρόπο από τον καθένα. Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο που ισχυριζόταν ότι αυτοί που αγαπάς πιο πολύ φεύγουν πρώτοι. Ότι αυτοί που σ'αγαπούν πιο πολύ φεύγουν πρώτοι. Ότι αυτός που φεύγει αφήνει μέσα σου μια τρύπα που μένει για πάντα τρύπα. Πόσο άδικο και σκληρό είναι όλο αυτό.  (Πόσο πονούσε αυτός που το έγραψε;;)
Πώς μπορείς να ισχυριστείς ότι θα ήθελες να πεθάνει κάποιος άλλος στη θέση αυτού που πέθανε; Γιατί τον αγαπάς λιγότερο; Αν είχες το δικαίωμα να επιλέξεις, ποιος θα ζητούσες να φύγει στη θέση του ανθρώπου σου; Ένας ξένος; Ένα παιδί; Ένας γέροντας; Και μετά; Θα ζούσες μια ζωή με αυτό το βάρος; Θα ζούσε μια ζωή ο άνθρωπός σου με αυτό το βάρος; Να, μια τρύπα που δεν κλείνει ποτέ.

Οι άνθρωποι που φεύγουν από τη ζωή μας, δεν αντικαθίστανται. Αυτό είναι αλήθεια. Δημιουργούν μέσα μας πληγές. Αλλά δε μένουν για πάντα ανοιχτές. Κάποια στιγμή γίνονται ουλές. Και όπως όλες οι ουλές, έρχονται μέρες που πονάνε. Που φαγουρίζουν. Αλλά δε μένουν για πάντα ανοιχτές, να αιμορραγούν. Ναι, δεν μπορεί κανείς να αντικαταστήσει το γονιό σου. Τον αδερφό σου. Το φίλο σου. Το σύντροφο. Ούτε καν το κατοικίδιό σου. Όμως, υπάρχουν κι άλλοι στη ζωή σου. Άτομα που μοιράζεστε την απώλεια, που δεν είναι μόνο δική σου. Άτομα που απλά σ'αγαπούν και μοιράζονται τον πόνο σου μόνο και μόνο εξαιτίας της αγάπης τους. Γι' αυτούς, αλλά και γι'αυτόν που έφυγε, θα πας παρακάτω. Μαζί με όλους αυτούς που δεν έφυγαν. Και που είναι δίπλα σου.
Είναι πολύ φρέσκο, φίλε μου, αυτό το μονοπάτι της δικής σου απώλειας. Είναι πολύ λογικό να νιώθεις πόνο, θλίψη, οργή. Έχεις κάθε δικαίωμα να νιώθεις αδικημένος και να κουνάς απειλητικά τη γροθιά σου προς τον ουρανό. Είναι πολύ λογικό να τα ισοπεδώνεις όλα. Αρχίζεις και τελειώνεις τη μέρα σου κουρασμένος με τα "γιατί" σου στο μυαλό και τις πράξεις σου. Πρέπει να γίνει αυτό. Πρέπει να περάσεις αυτή την περίοδο πένθους και όλα της τα στάδια.

Μετά, όσο απίθανο και άκαρδο κι αν σου ακούγεται αυτή τη στιγμή, θα συνέλθεις. Θα γυρίσεις σελίδα. Ο πόνος σου θα γλυκάνει. Οι αναμνήσεις σου θα είναι πάντα εκεί. Θα σταθείς και πάλι στα πόδια σου. Θα γελάσεις με την καρδιά σου. Με όλη σου την καρδιά, χωρίς κάποιο κομμάτι σου να λυγίζει στον ήχο του γέλιου σου. Και τότε, το κομμάτι του νεκρού σου, που ζει μέσα σου, θα ηρεμήσει κι αυτό.



Πάρε, λοιπόν, το χρόνο σου. Ζήτα βοήθεια, όταν την έχεις ανάγκη. Κλάψε, ούρλιαξε. Και μετά ηρέμησε. Γιατί ο άνθρωπος που έχασες, θα ζει για πάντα μέσα σου. Στις στιγμές σας, που δε χάνονται. Στις μνήμες σου, που μένουν ζωντανές. Στα κύτταρά σου, που έχουν το γενετικό του υλικό.

by ElenaBlueMoon