Για τη μάνα

Μάνα μου νοστάλγησα το κάθετι που έφτιαχναν τα ταλαιπωρημένα σου χεράκια ..
το υπέροχο φαγητό σου ...την μυρωδιά του καφέ που έφτιαχνες κάθε πρωί, εκείνα τα υπέροχα γλυκά σου που παιδευόσουν με τις ώρες να τα τελειοποιήσεις....τις καταπληκτικές μαρμελάδες και τα γλυκά του κουταλιού ...
γεύσεις που δεν είχαν τελειωμό ..που όσο έβραζαν σιγανά στη φωτιά μοσχοβόλαγε όλη η γειτονιά...

Δεν αφηνες κανέναν παραπονεμένο σε όλους θα έδινες από ένα βάζο...χρυσοχέρα μάνα ..
νοσταλγώ το πεζούλι μας στην αυλή... μάνα...

δεν με χωράει πια το σπίτι ...είναι τόσο μεγάλο , αλλά και τόσο «στενό»,θέλω να κλείσω τα μάτια να θυμηθώ και να μεθύσω με τις εικόνες, τα παλιά παραθυρόφυλλα ξεχαρβαλιασμένα απ’ του χρόνου την περατζάδα…..εκείνες τις κουρτίνες τις πλεγμένες με το βελονάκι… … και κείνο το μενεξεδί του λυκόφωτος……με τα παλιά τα σπίτια…..κείνα τα χαμηλά … τα φτωχικά… τ’ ασβεστωμένα…..με τις μικρές αυλές.....στις γραφικές γειτονιές…… με τις πέργκολες… … να καθίσουμε από την σκαμιά από κάτω και να με τρατάρεις γλυκό του κουταλιού ,κυδώνι και καφέ...όπως τότε που περνούσαμε κάθε φθινόπωρο μαζί .....
τότε που ήσουν εκεί..

By Magda