Όταν ήμουν περίπου 6 ετών ήρθε στο σπίτι μας ο Ιβάν. Ένα πανέμορφο λυκοσκυλάκι (όπως
Ιβάν
αποδεικνύει και η φωτό). Ήταν πολύ παιχνιδιάρης και φιλικός. Δεν είχε κανένα ένστικτο φύλακα (αντίθετα με τα περισσότερα μέλη της φυλής του). Όποιος και να εμφανιζόταν, κουνούσε την ουρά του και έτρεχε για χάδια. Κάθε μέρα τον πηγαίναμε βόλτα και παίζαμε μαζί του στην αυλή. Τη νύχτα τον δέναμε δίπλα στο σπιτάκι του κήπου. Όταν ήταν 6-7 μηνών, απλά εξαφανίστηκε από την αυλή. Ένα πρωί που πήγε ο πατέρας μου για να τον λύσει, βρήκε την αλυσίδα σκέτη. Ο Ιβάν είχε κάνει φτερά. Τον έψαξαν παντού. Κόλλησαν αγγελίες. Προσέφεραν αμοιβή. Δε βρέθηκε. Προφανώς, κάποιος μπήκε το βράδυ στην αυλή και τον πήρε, ήταν πολύ φιλικός, οπότε δε θα αντιστάθηκε. Κανα χρόνο μετά πήραμε τη Μάγια. Η Μάγια, αντίθετα με τον Ιβάν, ήταν δεμένη μόνο με την οικογένεια. Τον αδερφό μου κι εμένα μας άφηνε να της κάνουμε τα πάντα! Αλλά όποιος περνούσε από το δρόμο, έβλεπε ένα οργισμένο λυκόσκυλο να τον κοιτάει προειδοποιητικά, έτοιμο να τον αντιμετωπίσει αν έκανε τη λάθος κίνηση. Δεν είχε κανένα πρόβλημα να μπλεχτεί σε καυγάδες με
Μάγια
τα σκυλιά του γείτονα κι ας ήταν τρία. Όταν η Μάγια ήταν 1 έτους και κάτι, κάποιος ασυνείδητος πέρασε από τη γειτονιά και έριξε φόλες. Αρκετά σκυλάκια την πάτησαν, ανάμεσά τους και εκείνη. Δεν ξαναπήραμε σκύλο για χρόνια μετά το συμβάν. Και ο επόμενος σκύλος που πήραμε αν και ήταν ένα «θηρίο» (ένα βέλγικο groenendael), έζησε στο σπίτι και όχι στην αυλή.
Τα λυκόσκυλα, όμως, έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και πάντοτε τα θαυμάζω στο δρόμο όταν τα βλέπω με αυτό το ξεχωριστό τους στήσιμο. Το πίσω μέρος του κορμού λίγο χαμηλωμένο και αυτό το καταπληκτικό μουσούδι το γεμάτο εξυπνάδα και αρχοντιά. Τα γερμανικά ποιμενικά θεωρούνται από τις πιο έξυπνες ράτσες σκύλων. Είναι εξαιρετικά δημοφιλή κάθώς εκπαιδεύονται εύκολα, είναι κατάλληλα για οικογένεια (τα πάνε πολύ καλά με τα μικρά παιδιά) και μπορούν να γίνουν πολύ καλοί φύλακες. Δένονται συναισθηματικά με τα αφεντικά τους και αποκτούν προστατευτική στάση απέναντι στην
Ιβάν
οικογένεια, αλλά και το χώρο τους. Δεν έχουν πολλή ενέργεια, οπότε είναι ικανοποιημένα με μία φυσιολογικού βαθμού άσκηση, αλλά χρειάζονται ένα σχετικά μεγάλο χώρο για να κινούνται. Το μέγεθός τους κυμαίνεται μεταξύ 50-65 εκ (ύψος ως το ακρώμιο) και το βάρος τους έως 40 κιλά. Τους αρέσει να μαθαίνουν και να εξερευνούν. Έχουν έμφυτη περιέργεια, είναι υπάκουα και πολύ δυνατά ζώα (γι’αυτό και χρησιμοποιούνται από τα σώματα ασφαλείας). Δημιουργός τους θεωρείται ο Von Stephanitz, ο οποίος ήταν οπαδός των γερμανικών τσοπανόσκυλων και της απόψης ότι στο σκύλο μετράει η χρησιμότητά του και όχι η εμφάνιση. Προσπαθώντας να βρει τον κατάλληλο σκύλο για να δημιουργήσει μια ράτσα τσοπανόσκυλων με επιλεκτική αναπαραγωγή, πήγαινε από επίδειξη σε επίδειξη μέχρι που βρήκε αυτό που έψαχνε το 1899. Τον ονόμασε Horand και είναι το πρώτο καταγεγραμένο γερμανικό ποιμενικό.
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου