Σκυλο-ψυχολογία

Τι να κάνω όταν έρθει το μωρό μετά το σκύλο;

Μια φορά κι έναν καιρό ένας νέος άντρας αποφάσισε να κάνει ένα ξεχωριστό δώρο στην αρραβωνιαστικιά του. Έφτασε στο σπίτι της με ένα κουτί και της ζήτησε να το ανοίξει με προσοχή. Από μέσα ξεπήδησε ένα μαύρο και καφέ κουτάβι. Ένα γλυκύτατο ντομπερμανάκι. Το όνομα αυτού, Έκτωρας και μεγαλώνοντας έγινε μισός σκύλος-μισός άνθρωπος.
Κοιμόταν στο κρεβάτι της κοπέλας. Όταν εκείνη έλειπε από το σπίτι ξάπλωνε μόνος του στο κρεβάτι και σκεπαζόταν. Όταν ζεσταινόταν το καλοκαίρι έμπαινε μόνος του στη μπανιέρα για να τον βρέξει κάποιος και να τον δροσίσει. Το ζευγάρι παντρεύτηκε και η κοπέλα έμεινε έγκυος. Μετά από εννιά μήνες γεννήθηκε ένα θαύμα! Εγώ! ;)

Ο Έκτωρας ζήλεψε. Ξαφνικά χρειάστηκε να μοιραστεί την προσοχή που του έδιναν με κάποιον άλλο και μάλιστα ένα τόσο δα πλάσμα. Άρχισε να γίνεται επιθετικός. Με κοιτούσε απειλητικά. Διεκδικούσε τη μητέρα μου όταν εκείνη με είχε στα χέρια. Οι γονείς μου νέοι και άπειροι δε γνώριζαν τι έπρεπε να κάνουν. Η λύση που σκέφτηκαν ήταν να βγάλουν τον Έκτωρα στον κήπο. Του έφτιαξαν ένα όμορφο σκυλόσπιτο και έμπαινε πια σπίτι μόνο κάποιες ώρες της μέρας. Άργησε να με συνηθίσει. Και ποιος να τον αδικήσει; Πέρασαν 4 χρόνια προτού με αφήσει να τον ακουμπήσω χωρίς να με κοιτάει «με κακία». Ο Έκτωρας συνέχισε να έχει την αγάπη των δικών μου και τη φροντίδα τους. Απλά αποκαθηλώθηκε. Αναγκαστικά. Συνέχιζαν να παίζουν μαζί του στην αυλή και να τον πηγαίνουν βόλτες, αλλά δε ζούσε πια σπίτι.

30 χρόνια μετά πήγαμε με τον άντρα μου και πήραμε ένα μικρό, απροστάτευτο «αγγελούδι» (τότε δεν ξέραμε πόσο απείχε αυτή η περιγραφή από την πραγματικότητα, αλλά για αυτή την εμπειρία θα σας μιλήσω σε άλλη ανάρτηση). Γίναμε για πρώτη φορά γονείς. Σκυλογονείς. Όταν ο Χάρης έκλεισε τα δύο, ανακαλύψαμε ότι θα γίνουμε και κανονικά γονείς. Ο Χάρης είχε ήδη έρθει σε επαφή με εκπαιδευτή οπότε για άλλη μια φορά ζητήσαμε τη βοήθειά του. Μας είπε να ακολουθήσουμε τα εξής απλά βήματα:

-Όσο ήμουν στο μαιευτήριο βάλαμε ένα πανάκι στο «πυρέξ» του μωρού και ο άντρας μου το πήγε στο Χάρη για να έρθει για πρώτη φορά σε επαφή με τη μυρωδιά του νέου μέλους.

-Την ημέρα της επιστροφής μας στο σπίτι, ο Χάρης δε μας είδε να ερχόμαστε, τον είχε κρυμμένο ο πατέρας μου. Όταν μπήκαμε σπίτι αφήσαμε το μωρό μέσα στο πορτ-μπεμπέ σε σημείο που ο Χάρης μπορούσε να το πλησιάσει και εγώ κάθησα μακριά του. Στη συνέχεια ο άντρας μου πήγε και τον έφερε με το λουρί. Έτρεξε πάνω μου όλο χαρά. Είχε να με δει 4 μέρες. Μετά το καλωσόρισμα σήκωσε τη μύτη του και σνιφάρισε τον αέρα. Είχε πιάσει τη νέα παρουσία. Πήγε προς το πορτ-μπεμπέ διστακτικά. Ο άντρας μου τον είχε ακόμα με το λουρί (καθαρά για λόγους ασφάλειας σε περίπτωση που έδειχνε επιθετικότητα και όχι για να τον καθοδηγήσει). Μύρισε το μωρό, άρχισε να κουνάει την ουρά του και προσπάθησε να το γλείψει. Στόχος επετεύχθει!

Σκοπός είναι ο σκύλος να θεωρήσει ότι εκείνος βρήκε το νέο μέλος. Τότε θα το αγαπάει και θα το προσέχει πάντα. Βέβαια είναι πολύ σημαντικό το μωρό να μη μένει ποτέ μόνο του με το σκύλο, όσο και αν η σχέση φαίνεται να είναι ξεκάθαρα φιλική, γιατί ποτέ δεν ξέρουμε τι μπορεί να πυροδοτήσει το σκυλάκι μας. Όπως και με ένα μεγαλύτερο αδερφάκι, έτσι και με ένα σκύλο, το μωρό καλό είναι να βρίσκεται συντροφιά τους με την επίβλεψη κάποιου ενήλικα.

Ο Χάρης πέρασε μια κρίση ζήλειας όταν ο γιος μου ξεκίνησε να μπουσουλάει. Τότε ξαφνικά ο Χάρης άρχισε να «λερώνει» στο σπίτι. Στην αρχή τον πήγαμε στον κτηνίατρο για εξετάσεις καθώς φαινόταν σαν να έχει ακράτεια. Μετά από τα άψογα αποτελέσματα των εξετάσεων καταλήξαμε ότι ήταν πρόβλημα συμπεριφοράς. Και πάλι ο εκπαιδευτής μας κλήθηκε να μας δώσει τη λύση. Το λάθος μας ήταν ότι είχαμε εξισώσει το σκύλο με το παιδί μας, προκαλώντας του σύγχυση ως προς τη θέση του στο σπίτι. Μπήκε σε ψυχολογία διεκδίκησης και ανταγωνισμού με το νήπιο και έβλεπε ότι έχανε, με αποτέλεσμα να στρεσάρεται. Όπως μας εξήγησε ο εκπαιδευτής, ο σκύλος είναι ευτυχισμένος και ήρεμος όταν η θέση του στην ιεραρχία της οικογένειας είναι ξεκάθαρη. Δεν τον ενδιαφέρει να βρίσκεται στη 15η θέση. Αρκεί να είναι ξεκάθαρο αυτό. Και πάλι η λύση ήταν απλή:

Ξεκινήσαμε να απομονώνουμε το Χάρη όταν ο γιος μας έτρωγε ή όταν παίζαμε μαζί του. Ήταν σε σημείο που μας έβλεπε, αλλά δεν είχε άμεση πρόσβαση (εμείς το κατορθώσαμε με ένα πορτάκι ασφαλείας για μωρά σε στρατηγικό σημείο του σπιτιού, μπορεί να γίνει και με δέσιμο). Επίσης για όση ώρα μπορούσαμε να διαθέσουμε ο ένας από τους δυο μας ασχολιόταν αποκλειστικά με το Χάρη. Ακόμα κι αν αυτό ήταν 10’. Αποκλειστική ενασχόληση, χωρίς καμία διακοπή. Μόνο ο σκύλος και το αφεντικό του. Τα προβλήματα λύθηκαν στις πρώτες τρεις μέρες.

Από τότε στο σπίτι υπάρχουν αρμονικές σχέσεις τουλάχιστον σε επίπεδο ζήλειας του σκύλου προς το παιδί. Όταν ήρθε το δεύτερο μωρό, ακολουθώντας την ίδια ακριβώς μέθοδο, ο Χάρης καλοδέχτηκε και το νέο μέλος και μάλιστα με περισσότερο ενθουσιασμό (δε θα μάθουμε ποτέ αν αυτό έγινε λόγω «χημείας» ή γιατί το είχε ξαναζήσει).