Ιπταμενες αγαπες

Έτσι έμοιαζε

Παπαγαλάκια της αγάπης

Ήμουν θυμάμαι στην Τρίτη δημοτικού όταν κατεβήκαμε με τον πατέρα μου στην Αγορά στο κέντρο της Αθήνας. Για βόλτα. Είχαμε μείνει δύο χρόνια χωρίς σκύλο -o τελευταίος σκύλος που είχαμε είχε «φύγει» από φόλα- και κάτι είχε αρχίσει να λείπει από το σπιτικό μας, αλλά η μητέρα μου ήταν κάθετη. «Μέχρι να μεγαλώσουν τα παιδιά, όχι άλλο σκύλο». Όταν φτάσαμε στα μαγαζιά με τα πουλιά ξετρελάθηκα. Και τότε ο πατέρας μου, μου είπε συνομωτικά: -Θέλεις να πάρουμε ένα παπαγαλάκι; Πάω στοίχημα ότι το πρόσωπό μου έλαμψε, γιατί τον ενθουσιασμό που είχα νιώσει τον θυμάμαι ακόμα και φυσικά έδωσα τις απαραίτητες υποσχέσεις, εγγυήσεις, όρκους ότι θα το φροντίζω, θα το ποτίζω, θα το ταΐζω, θα του καθαρίζω το κλουβί.
Μπήκαμε σε ένα μαγαζί και αφού ο πατέρας μου συνεννοήθηκε με τον ιδιοκτήτη, ενώ εγώ κοίταζα μαγεμένη όλα τα κλουβιά, μας οδήγησε σε ένα τεράστιο κλουβί γεμάτο με υπέροχα πλάσματα. Είχαν πράσινο σώμα, πορτοκαλί κεφάλι και κόκκινα ράμφη. Ένα από αυτά πηδούσε από κλαδί σε κλαδί και πείραζε όλα τα άλλα. Όση ώρα τα κοιτούσαμε δε στάθηκε λεπτό. «Αυτό θέλω» είπε ο πατέρας μου και όταν κατάφερε να τον πιάσει ο κύριος, έβαλε το νέο μέλος της οικογένειας σε ένα ξύλινο κουτάκι συρταρωτό με τρύπες. «Τώρα θα πάρουμε τηλέφωνο τη μαμά», είπε ο πατέρας μου και μου είπε να τη ρωτήσω αν με αφήνει να πάρω παπαγαλάκι και να της επαναλάβω ότι εγώ θα το προσέχω κλπ. Το τηλεφώνημα έγινε και η μαμά είπε ότι θα το συζητήσουμε όταν γυρίσουμε σπίτι. Ο Ρίκος, γιατί αυτό έμελλε να είναι το όνομά του, έγινε μέλος της οικογένειας από την πρώτη μέρα. Τήρησα τις υποσχέσεις μου για κανένα τριήμερο...ίσως και πενθήμερο και από τότε, κάθε φορά που η μαμά παραπονιόταν ότι «όλα αυτή τα κάνει», δλδ μια φορά στα δύο χρόνια περίπου.

Ο Ρίκος ήταν ένα «παπαγαλάκι της αγάπης». Μας είχαν πει ότι ζει γύρω στα 7 χρόνια και ότι χρειάζεται και ένα θηλυκό για να επιβιώσει αφού από εκεί πήραν και το όνομά τους. Στην πραγματικότητα δε μάθαμε ποτέ καν αν ήταν αρσενικός, ενώ το όνομά τους προέρχεται από το γεγονός ότι είναι μονογαμικό είδος και το ζευγάρι συνήθως περνάει πολλές ώρες δίπλα-δίπλα. Υπάρχουν 9 είδη και προέρχονται από την Αφρική. Το μέγεθός τους είναι γύρω στα 15εκ (+/- 3) και το βάρος τους είναι συνήθως γύρω στα 50γραμ. Είναι τρυφερά ζώα, κοινωνικά. Θέλουν την αλληλεπίδραση και αν περνούν πολύ χρόνο μόνα τους ή με σκεπασμένο κλουβί, μπορεί να αναπτύξουν προβλήματα συμπεριφοράς ή και υγείας. Τρώνε συνήθως σπόρους, φρούτα και ξηρούς καρπούς πάντα ανάλατα. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει στο κλουβί τους αρκετός χώρος, αλλά και ξύλινα ή ειδικά αξεσουάρ για να τροχίζουν το ράμφος τους, που έχει την τάση να μεγαλώνει και να καλύπτει το στόμα τους με κίνδυνο να μην μπορούν να τραφούν. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για το είδος αυτό εδώ.

Εμείς δώσαμε στο Ρίκο πολλή αγάπη, την καλύτερη τροφή, βιταμίνες και έζησε μαζί μας 15 χρόνια. Κοντά στο θάνατό του, όταν άρχισε να παρουσιάζει ανορεξία και να βγάζει τα πούπουλά του με το ράμφος του, οι γονείς μου τον πήγαν σε κτηνίατρο -που δεν εξειδικευόταν βέβαια σε πτηνά- ο οποίος τους είπε ότι νιώθει μοναξιά και να πάρουν άλλο ένα ή να του βάλουν ένα καθρέφτη στο κλουβί. Το κάναμε (αυτό με τον καθρέφτη), παρ’ότι ήταν κάπως τραβηγμένο να κατάλαβε ότι ήταν μόνος μετά από 15 χρόνια - ήταν ένα ιδιαίτερα οξυδερκές πλάσμα! Κανα 15ήμερο αργότερα αφαίρεσε όλα του τα πούπουλα και έφυγε πλήρης ημερών.