Το Άρωμα του Ονείρου / Τομ Ρόμπινς

Οκ, δεν έχω διαβάσει κανένα άλλο βιβλίο του Τομ Ρόμπινς, αλλά μετά από αυτό...είμαι αποφασισμένη να το κάνω. Κυρίως για να κρίνω και μόνη μου, αν απλά σε αυτό το βιβλίο μεγαλούργησε ή αν όντως είναι η μεγαλοφυία που όλοι λένε.

«Δεν μπορώ να πιστέψω ότι τα πιο απολαυστικά πράγματα της ζωής απλώθηκαν μπροστά μας μόνο και μόνο για να μας βάλουν σε δοκιμασία και να κάνουν ακόμα πιο δύσκολη την απόκτηση του μεγάλου βραβείου: της ασφάλειας του τίποτα.»

Κάτι τέτοιες φράσεις μένουν. Και αυτό είναι που με συνεπήρε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο. Ότι σου μένει. Σου μένουν οι διάλογοι. Σου μένουν οι χαρακτήρες. Σου μένει η υποψία του σαρκασμού που ελλοχεύει πίσω από κάθε λέξη.

Το μυθιστόρημα ξεκινάει κάπου στην αρχαία Βοημία και φτάνει στο σήμερα κάνοντας πολλά ταξίδια στο χωροχρόνο. Θέμα του; Ίσως η ουσία της ζωής, η άρνηση του συμβιβασμού, η επανάσταση, το κυνήγι των ονείρων ή η αμφισβήτηση των ορίων. Ο Αλομπάρ, ένας βασιλιάς που έβαλε τον εαυτό του πάνω από τις παραδόσεις της φυλής του. Η Πρισίλα μια γυναίκα που πήγε κόντρα στη θετή της μητέρα. Ο Μαρσέλ ονειροπόλος, ρομαντικός, καλλιτέχνης. Η εξωτική, αισθησιακή Κούδρα που δε δέχτηκε ποτέ να συμβιβαστεί με την ιδέα του θανάτου. Αυτοί και οι υπόλοιποι χαρακτήρες όργανα στην ορχήστρα, που με μαέστρο τον Τομ Ρόμπινς, εκτελούν άψογα την εκκωφαντική μελωδία της ζωής και του έρωτα κόντρα στο θάνατο. Όλα αυτά τυλιγμένα σε ένα άρωμα γιασεμιού και με πρωταγωνιστή...το παντζάρι.