Ενα γαμηλιο ταξιδι, χαραγμενο στη μνημη

Κούβα

Είναι 21:00 ένα βράδυ Δευτέρας πριν 6 χρόνια και με τον άντρα μου έχουμε ετοιμάσει τις βαλίτσες για το ταξίδι του μέλιτος, την επόμενη μέρα. Είμαστε και σε φάση μετακόμισης οπότε το ισόγειο στο Αιγάλεω είναι γεμάτο κούτες. Περιμένουμε τηλέφωνο από το ταξιδιωτικό πρακτορείο να μας ενημερώσει για τη διαδικασία. Μας είχαν πει θα μας καλούσαν μέχρι τις 20:30. Οπότε –αφού τον πίεσα, πάντα αγχώνομαι με κάτι τέτοια- ο άντρας μου τους ξαναπήρε τηλέφωνο. Δεν το σήκωσε κανείς. Μας έζωσαν τα φίδια.
2^ο τηλέφωνο...τπτ. Τελικά, καθώς τα εισητήρια τα είχαμε κλείσει από επαρχιακό πρακτορείο, καταφέραμε να βρούμε το τηλέφωνο του σπιτιού του ιδιοκτήτη (το δεύτερο τηλέφωνο στον κατάλογο του οτε με το ίδιο επώνυμο ήταν το σπίτι του ξαδέρφου του!) Μετά από πολλές συγγνώμες και αφού ξεκαθαρίσαμε ότι επρόκειτο για γαμήλιο ταξίδι μας ενημέρωσε στις 22:30 ότι έπρεπε στις 5:30 το επόμενο πρωί να βρίσκομαστε στο Ελευθέριος Βενιζέλος και να βρούμε την κα Χ, που θα περίμενε στα check-in του εξωτερικού. Και ναι, τα καταφέραμε! Ξεκινήσαμε από Αθήνα και μετά από μια στάση στο Παρίσι και 10 ώρες πτήσης, βρεθήκαμε στην Αβάνα.

Cuba Libre!

Ήμαστε ενθουσιασμένοι! Το γκρουπ μας: 5 νιόπαντρα ζευγάρια, δύο φίλες στην ηλικία μας και δύο λίγο μεγαλύτερης ηλικίας κύριοι. Σίγουρα η σύνθεση του γκρουπ έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απόλυτη επιτυχία του ταξιδιού, αλλά είναι βέβαιο πως δεν ήταν μόνο αυτό. Πριν φύγουμε μας είχαν μιλήσει για εγκληματικότητα, για βρωμιά, για συνθήκες απόλυτης φτώχειας και μιζέριας. Αφήσαμε πίσω τις βέρες μας και δεν πήραμε μαζί κάμερα από φόβο μη μας τα κλέψουν. Λάσπη!

Η Κούβα που εμείς γνωρίσαμε δεν είχε καμία σχέση με όλα αυτά. Δεν αισθανόσουν πουθενά την απειλή. Υπήρχε φτώχεια, αλλά όχι μιζέρια. Υπήρχαν χωματόδρομοι, αλλά όχι σκελετωμένος κόσμος. Η Αβάνα ήταν καθαρή, πανέμορφη, εξωτική. Τα βράδια στις πλατείες κόσμος χόρευε, τραγουδούσε και έπαιζε μουσική. Οι άνθρωποι ήταν φιλόξενοι, χαμογελαστοί, ευγενικοί, αξιoπρεπείς. Στα χωριά που περάσαμε μπορεί να μην υπήρχαν καλοστρωμένοι δρόμοι και είχε λάσπες παντού (πήγαμε σε περίοδο βροχών), αλλά όλα είχαν επανδρωμένο σχολείο και ιατρείο. Η υγεία στην Κούβα (που φημίζεται για το σύστημα υγείας της και την ποιότητα των παρεχόμενων ιατρικών υπηρεσιών) είναι εντελώς δωρεάν. Στο μαυσωλείο του Τσε Γκεβάρα, ο σεβασμός ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα. Δεν το είχαν κανιβαλίσει, όπως συνήθως γίνεται με τις τουριστικές ατραξιόν. Απαγορευόταν να τραβήξεις φωτογραφίες και να μιλάς. Έπρεπε να μπούμε λίγοι-λίγοι και να βγούμε σχεδόν αμέσως. Όπως μας ξεκαθάρισαν,  «εδώ είναι τάφος».

Αλλά, όπως θα διαπιστώσετε και από τις φωτογραφίες, η Κούβα πέρα από μια ασυνήθιστη για εμάς κουλτούρα, έχει και απίστευτη φυσική ομορφιά. Είναι επίγειος παράδεισος και όνειρό μου είναι να ξαναβρεθώ εκεί μια μέρα.

Φεύγοντας μου έμεινε μια γλυκιά μελαγχολία. Ένα ζευγάρι κολλητοί. Ένα ζευγάρι φίλοι. Μία φιλόζωη φίλη (πολύ πιο ενεργή από εμένα) για επικοινωνία μέσω facebook και 1-2 γνωστοί. Κυρίως μου έμειναν αναμνήσεις που δε θα σβήσουν, από ένα ταξίδι και μία κουλτούρα που επηρρέασε τη στάση μου απέναντι στη ζωή. Θαυμάστε την Κούβα και προσπαθείστε να μυρίσετε τον αέρα της που κουβαλάει ελευθερία, αλλά και καπνό πούρου, χυμό ζαχαροκάλαμου (ρούμι) και φρεσκοτριμμένο καφέ.

Το soundtrack του ταξιδιού, όπως το εμπνεύστηκαν οι φίλοι μας (Βιργινία και Γιάννης), μετά την επιστροφή μας.

Δείτε κι άλλες φωτογραφίες εδώ