Ημερα της μητερας

Χρόνια πολλά μαμάδες

Σήμερα είχα τον εξής διάλογο με το γιο μου (κοντεύει 4ων) που αυτό τον καιρό έχει "κολλήσει" με το θέμα του θανάτου. Μόλις είχαμε γυρίσει από τον 3ο Μάμαθον που διοργάνωσε ο Φάρος Ζωής Κέρκυρας. Με φώναξε στο δωμάτιό του και μου είπε: 

-Δε θέλω να πεθάνεις.

-Μην ανησυχείς, δε θα πεθάνω.

-Δεν ανησυχώ, φοβάμαι.

-Τι φοβάσαι;

-Φοβάμαι ότι θα πεθάνεις και θα μείνω μόνος μου.

-Μα κι αν πεθάνω δε θα είσαι μόνος σου. Θα έχεις το μπαμπά και την αδερφή σου και το σκύλο μας.

-Κι αν πεθάνω κι εγώ;

-Αν πεθάνεις εσύ, τι;

-Δε θα μου αρέσει.

Η κουβέντα συνεχίστηκε και έγινε ακόμα πιο άβολη. Δεν ξέρω αν του απάντησα σωστά. Εκείνος βέβαια είναι τώρα στο δωμάτιό του και παίζει χαρούμενος με τα αυτοκίνητά του, άρα μάλλον καλά το πήγα.

Δεν είναι εύκολο να είσαι μάνα. Ίσως ποτέ να μην ήταν. Στις μέρες μας όμως μοιάζει είναι όλο και πιο "βαρύ". Μπορώ να αραδιάσω ένα σωρό λόγους που δυσκολεύουν τις σημερινές γυναίκες να αποδεχτούμε το ρόλο μας, αλλά δε θα το κάνω. Όχι σήμερα και όχι σε αυτό το ποστ.

Σήμερα νιώθω απλά την ανάγκη να πω σε όλες τις μανάδες εκεί έξω μπράβο. Μπράβο μας, λοιπόν. Μπράβο για τις θυσίες και τα ξενύχτια και τις ανησυχίες και τα λάθη και τις υστερίες. Μπράβο μας για τον πόνο και τα δάκρυα και τις φωνές και τις αγκαλιές. Σήμερα που είναι η ημέρα της μητρότητας, ας μην σκεφτούμε τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει αλλιώς. Ας μην σκεφτούμε πού θα ήμαστε, αν η δική μας η μαμά είχε κάνει κάτι αλλιώς. Ας είμαστε επιεικείς με τον εαυτό μας και με τις μανούλες μας. Ας δεχτούμε τις ευχές, πιστεύοντας πως πραγματικά τις αξίζουμε. Αύριο μπορούμε πάλι να ανησυχούμε για το πόσο καλές είμαστε. Για τις παραλείψεις μας. Αύριο ας θυμώσουμε με τη μάνα μας για αυτά που μας έλεγε στην εφηβεία μας και τα θυμόμαστε ακόμα. Σήμερα μόνο αγάπη.

Χρόνια μας πολλά!