Δάκρυα.

Σε ένα από τα ταξίδια μου πρός την Μυτιλήνη θυμάμαι ήταν ξημερώματα,περιμένα στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου,διαβάζα ένα βιβλίο,πίσω μου καθόταν ένα αγοράκι με τη μητέρα του και  ξαφνικά ακούω την παιδική φωνούλα να λέει,μαμά γιατί κλαίνε οι άνθρωποι;Ακολούθησαν λίγα δευτερόλεπτα σιωπής,του απαντήσε ήρεμα οι άνθρωποι κλαίνε όταν νιώθουν έντονα χαρά,λύπη πόνο.
 Όλοι μας κλαίμε για διάφορους λόγους,κυρίως συναισθηματικούς.Τα έντονα συναισθήματα μας
 προκαλούν την παραγωγή δακρύων,άλλοτε βουβά και άλλοτε συνοδεύοντας από λυγμούς.Τα μάτια
 βουρκώνουν,κυλάνε αργά, ζεστά στο προσωπό μας και λυτρωτικά μαλακώνουν την φόρτιση μας.
 Όταν κλαίμε δεν μας αρέσει να μας κοιτάζουν,έχουμε την ανάγκη να μείνουμε μόνοι μας,εμέις και
 ο πόνος μας.Δεν χωράει κανένας άλλος αυτήν την ώρα,δεν θέλεις να την μοιραστείς με κανέναν.
 Οι στιγμές που κλαίς είναι δύσκολές αλλά κρύβουν μέσα τους και μια ομορφιά.Τη στιγμή που  
 τελειώνει όλο αυτό το ξέσπασμα νιώθεις μια γαλήνη.Αυτό κράτα τίποτα άλλο.